Douze Mains (2008-2011)
Voor 6 spelers op één pianoNo reason to panic (2006-2008)
Ensemble Continuum (Canada)
Audio sample 'Doc, it's only a scratch -part 1'
(voorbeeldversie door de componist)
Twee dingen waaraan ik veel plezier beleef zijn het huis-tuin-en-keukengenoegen om quatre-mains te spelen (vooral met mijn opa) en om mezelf telkens opnieuw verrast te laten worden door een van de meest creatieve, rare en aanstekelijke platen van de twintigste eeuw: The White Album van de Beatles. Dit is mijn ode aan hen allebei. Als chirurgen rond de operatietafel staan zes spelers rondom een vleugel. Met behulp van voorhanden zijnd huis-tuin-en-keuken-gereedschap bespelen zij de ingewanden van het instrument. De patiënt laat zich afwisselend puffend, krakend, kreunend en giechelend betasten...
Duur: ± 11 minuten
Eerste uitvoering: 20 november 2008 in het Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam door Ensemble Continuum (Canada)
Geschreven voor: Ensemble Continuum (Canada)
Delen:
1. Doc, it's only a scratch - part 1
2. What have you done?
3. Take it easy
4. Doc, it's only a scratch - part 2
5. Oh yeah
Recensie van een uitvoering door eighth blackbird (USA): " 'Twelve Hands,' by Mayke Nas, is characteristic of that sense of joy. Nas describes the piece as an ode to "The Beatles" [The White Album.] The resemblance is spiritual, not literal, informed by the same creative "let's try this" attitude.
It's a mischievous work for a topless piano and six musicians wielding kitchen utensils, bank cards and mallets. Operating table imagery is encouraged by such movement titles as "Doc, it's only a scratch." Imagine a harp with a drum kit transplant, and you've got some idea of the sound."
(Angela Lehman-Rios in Richmond Times-Dispatch, 18 september 2009)
Recensie van een uitvoering door f.c. jongbloed (NL): "Nog hilarischer was Mayke Nas' 'Douze Mains'. Zes keuvelende musici met een schort aan gaan een vleugel te lijf met afwasborstels. De hedendaagse muziekpraktijk verdient vaker zulke avontuurlijke zetjes in de rug."
(Mark van de Voort, Brabants Dagblad, 9 mei 2011)
Recensie van een uitvoering door het Spectra Ensemble (BE): " Op hetzelfde Promsconcert speelde het Vlaamse ensemble Spectra van Mayke Nas 'Douze mains'. Opnieuw een titel die de lachspieren kietelt: voor zover je weet nooit eerder gebruikt, terwijl hij zo voor de hand ligt. Alsof er na quatre geen handen meer worden geteld. Bovendien was de titel in dit geval een adequate voorbereiding op de uitvoering, waarbij zes spelers geen ander instrument tot hun beschikking hadden dan één vleugel, een vleugel zonder klep, ‘topless’, zoals de componist aangeeft. Rondom over de vleugel hangend deden zij met hun twaalf handen van alles tegelijk, en zeker niet zomaar wat; ze waren in het inwendige serieus op zoek naar de oplossing van een muzikaal probleem: wat valt er uit een topless vleugel te halen?
Nu had deze act (want daar had het wel trekken van) al gauw ten onder kunnen gaan aan geschmier: op elkaar reageren, elkaar dwarszitten, et cetera. Dan was het lollig geworden in plaats van leuk: de lach die door de zaal had kunnen golven, zou een lach van plaatsvervangende schaamte zijn geweest. Maar gelukkig bleef ieder zich concentreren op het eigen aandeel aan deze operatie (ook daar had het trekken van), schoof geregeld zo nu en dan een stukje op, en ging dan in het eigen specialisme verder. Intussen hoorden wij in de zaal een wonderlijk geheel van klop-, schuur- en tokkelklanken.
Zo wachtten wij op de komst van het verkeerde been zonder te beseffen dat we daar van het begin af aan uit onszelf op stonden. Wat we hoorden en zagen bracht ons, in een soort omgekeerde beweging, terug op het goede been. Toen het afgelopen was, ging er dan ook geen opgelucht geschater door de zaal; wel zag je tijdens het applaus een en al glimlach."
(Ad Zuiderent in Muziek van nu, 17 december 2012)